Genummerd voor het leven is de neerslag van talrijke interviews en gesprekken die scholieren hadden met overlevenden van de concentratiekampen in Europa (1940-1945). De gesprekken werden georganiseerd door de 'Werkgroep 10 december 2008', die ontstond naar aanleiding van de zestigste verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. De groep organiseerde een aantal opvoedkundige activiteiten waarin het vredesproject centraal stond, met de bedoeling een aantal overlevenden te laten getuigen en ze een persoonlijke boodschap te formuleren van wereldvrede, verdraagzaamheid en respect voor de mensenrechten. Er kon niet langer gewacht worden met het noteren van deze getuigenissen, want tussen het tijdstip van de ontmoetingen met de scholieren en het optekenen van de interviews zijn vier van de geïnterviewden helaas overleden. De bekende jeugdauteur Patricia De Landtsheer nam de eindredactie van het boek op zich, Marc Van Roosbroeck was coauteur, en de foto's zijn van Etienne Van den Bulcke.
Verspreid over Europa liggen tientallen concentratie- en vernietigingskampen van het naziregime, die symbool staan voor de gruwel van de Tweede Wereldoorlog. In het boek wordt van elk kamp de historiek geschetst en gemeld wat ervan overgebleven is. Onder de geïnterviewden vinden we slachtoffers van de Shoah, partizanen en verzetsstrijders, ondergedoken joodse kinderen en hulpverleners. Vaak gaat het in publicaties om getuigenissen van ofwel joden en de Shoah, ofwel niet-joodse verzetslieden.
Pluspunt is dat de lezer kennismaakt met een heterogene groep van getuigen, met een zeer uiteenlopend verleden in zowel werk- als vernietigingskampen. Daarnaast vertellen de getuigenissen verhalen van ontmoetingen met jongeren uit diverse opleidingsniveaus en opleidingsvormen: het klassieke middelbaar onderwijs in alle schoolnetten, maar ook het volwassenenonderwijs en het tweedekansonderwijs. Het boek kan worden beschouwd als een tijdsdocument dat vraagt om nooit meer te vergeten en om de beschreven zaken nooit opnieuw te laten gebeuren. De sereniteit van de getuigenissen nodigt uit tot een eerbetoon.
De laatste getuigenis in het boek is van Louis Davids, die vijf decennia lang de stuwende kracht was achter het 'Belgisch Israëlitisch Weekblad'. Zijn laatste zin is typerend voor wat in vele getuigenissen naar voren komt: "Ik heb eerlijkheid altijd hoog in het vaandel gevoerd en ben altijd respect blijven tonen voor andermans mening, wie dat ook was. Ik was en ben nu nog van oordeel dat er altijd ruimte moet worden gelaten om met elkaar in dialoog te gaan". [Frans L. Van den Brande] Verberg tekst

Deze uitgave gaat terug op een pedagogisch project van 'De werkgroep 10 december 2008', een organisatie die ontstond naar aanleiding van de zestigste verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Voor het project maakten Vlaamse jongeren uit verschillende schoolnetten, opleidingsniveaus en opleidingsvormen kennis met de laatste overlevenden van de Europese concentratiekampen uit de Tweede Wereldoorlog. Voor het boek werden hun gesprekken in een verhalende vorm gegoten. Jeugdauteur Patricia De Landtsheer verzorgde de eindredactie, Etienne Van den Bulcke zorgde voor de zwart-witfoto's. De getuigenissen zijn onderverdeeld volgens de kampen waar de geïnterviewden werden opgesloten. Bij elk kamp wordt ingegaan op de geschiedenis en wat ervan overgebleven is. Onder de geïnterviewden vinden we onder meer slachtoffers van de Shoah, partizanen en verzetsstrijders, ondergedoken joodse kinderen en hulpverleners. Dat levert een veelzijdig beeld op van de geschiedenis van de concentratiekampen. Een doorleefd boek, dat de lezer aanzet om de geschiedenis nooit te vergeten. Verberg tekst